Από τις διηγήσεις συνάγεται ότι το γεφύρι πρέπει να χτίσθηκε μετά το 1826.

Η αναφορά στον παπα-Τζανή γίνεται,γιατί ήταν ένας από τους κύριους συντελεστές στο να κατασκευαστεί  το γεφύρι στη σημερινή του θέση.

Οι Πλατανίτες είχαν επιλέξει ως πιο πρόσφορο σημείο κατασκευής του γεφυριού εκείνο που βρίσκεται ανατολικά και στο ίδιο ύψος του Λατσαίικου μύλου.Οι κτίστες του γεφυριού δεν είναι γνωστοί.Να ήταν Πελοποννήσιοι…ή Ηπειρώτες από την Πυρσόγιαννη,που ήταν ξακουστοί στο χτίσιμο των γεφυριών;Τούτο το γεφύρι έδωσε στον ξωμάχο αγρότη,στον απλοικό τσοπάνο,στον ανήσυχο αγωγιάτη,στον κάθε ταξιδευτή περισσή ασφάλεια και τον έκανε να αισθάνεται  δέος αλλά και συγχρόνως ευγνωμοσύνη για το δημιουργό του.Το Πετρογέφυρο του Πλατάνου το χάρηκαν  πιο πολύ απ’ όλους οι ταλαιπωρημένοι Πλατανίτες αγωγιάτες και οι τσοπάνηδες,οι πρώτοι για να μεταφέρουν την πραμάτεια τους στην παραλιακή Κυνουρία και Αργολίδα και οι δεύτεροι για να βοσκήσουν τα κοπάδια τους στα βοσκοτόπια που βρίσκονται στην ανατολική πλευρά του χωριού.

Το γεφύρι αποτελούσε κυρίως το χειμώνα την μοναδική δίοδο προς την παραλιακή Κυνουρία.

Συντηρήθηκε για πρώτη και τελευταία φορά το έτος 1936 επί προεδρίας Παναγιώτη Κούκλη και έκτοτε παλεύει μόνο του  και αντιστέκεται τόσο στα χιονοβόρια,όσο και στις ορμές των υδάτινων όγκων που συγκεντρώνονται από την Λεπίδα και τους γύρω χειμάρρους.Το πανέμορφο τούτο πετρογέφυρο με την πλούσια βλάστηση ,που αγκαλιάζει τον Βρασιάτη ποταμό ,άκουσε και είδε πολλά στην πολυετή ζωή του.Άκουσε τα πρόσχαρα γέλια των παιδιών που κολυμπούσαν στις λιμνούλες που υπήρχαν κοντά του.Άκουσε τα τραγούδια των Πλατανιτών που το διάβαιναν μέρα και νύχτα και τους μελωδικούς ήχους από τις φλογέρες των τσοπάνηδων που τις συντρόφευαν τα αρμονικά κουδουνίσματα των κοπαδιών τους,όταν κατηφόριζαν  για να δροσιστούν στα γάργαρα νερά του ποταμιού.